Paulo Marcio dos santos / pexels.com

ks. Przemysław Pojasek

Po nieudanej próbie egzorcyzmu i niezrozumieniu słów o miłości wobec maluczkich uczniowie tracą grunt pod nogami. Są zazdrośni o sukcesy osób, które choć nie chodzą z Jezusem, w Jego imię wypędzają złe duchu. Dlatego Jan, z ramienia Apostołów, chce by Nauczyciel potępił takie zachowanie. Szuka też akceptacji reakcji Dwunastu wobec tych, którzy działali cuda.

Taka postawa wynika z przekonania, że tylko towarzyszenie Chrystusowi upoważnia do używania Jego mocy. Trwający we wspólnocie uczniowie strzegą swojej pozycji. Już wcześniej robili to wobec lgnących do Mistrza dzieci czy szukających ratunku chorych i cierpiących. Jezus jednak gani zachowanie Apostołów. Chce, by zrozumieli, że działanie w Jego imię jest wyrazem wiary.

Znaki, których dokonują, nie są ich zasługą, ale samego Boga, który w ten sposób objawia Swoją moc. Nie można z niej korzystać bez autentycznej wiary w Syna, który z Ojcem stanowi jedno. Skuteczność egzorcystów świadczy więc o ich uznaniu tej prawdy, przynależności do grona uczniów, nawet jeśli nie chodzą z Dwunastoma. Wiara nie jest czymś ekskluzywnym, przeznaczonym dla wąskiego grona wybranych.

Podobne problemy mogą dotykać współczesnych chrześcijan. Regularne praktyki religijne, przynależność do takiej czy innej wspólnoty, orientacja w kościelnych tematach – wszystko to może budować poczucie wyższości nad innymi. A co za tym idzie, również oczekiwania lepszego traktowania lub innej nagrody za sumienność. A tymczasem wciąż ten, kto «nie jest przeciwko nam, ten jest z nami».