Anioł Lulek

Manfred Eichorn

Dobre, małe anioły

Historie o niebiańskich pomocnikach

Wydawnictwo Jedność 2006
ISBN 83-7442-394-3

Anioł Lulek

W pokoju jest ciemno. Tylko lampa z ulicy prześwieca słabo przez zasłony. Anielka leży w łóżku i nie może zasnąć. Właściwie jest przecież zmęczona, ale sen nie chce jakoś przyjść.

- Może to wina wiatru, który hula na zewnątrz, przeraźliwie przy tym świszcząc. A może piaskowy dziadek zapomniał dzisiaj o mnie? - rozmyśla Anielka i czuje się przy tym trochę nieswojo.

Nagle światło w oknie porusza się!

Lekko drży... Po chwili przesuwa się w lewą, a potem w prawą stronę!

- Może to jakiś ognik, który nie lubi dzieci? - zastanawia się Anielka. - Nie, to na pewno tylko wiatr - szybko jednak dodaje, próbując się uspokoić.

Cała ta sytuacja jest jednak dość nieprzyjemna.

- Kiedy wreszcie przyjdzie ten piaskowy dziadek? - niecierpliwi się dziewczynka.

Anielka zerka w stronę drzwi. Tam, w dużym pokoju, przed telewizorem siedzi Monika.

- Może ją zawołam, żeby opowiedziała mi jakąś bajkę? - przychodzi dziewczynce do głowy. - W końcu jest moją opiekunką i dostaje pieniądze za zajmowanie się mną, kiedy rodzice wychodzą wieczorem, tak jak dzisiaj.

Anielka powstrzymuje się jednak.

- Nie jestem przecież już małym dzieckiem. I nie mam też ochoty na żadne bajki, choć z drugiej strony cieszę się, że Monika jest tam w pokoju i mogę ją w każdym momencie zawołać... Kiedy wreszcie przyjdzie ten piaskowy dziadek?

W tym samym momencie przypomina się Anielce jej aniołek, Lulek.

- Prawie o tobie zapomniałam - myśli Anielka, po czym siada na łóżku i wyciąga ręce wysoko do półki z książkami.

Tam siedzi Lulek. Jest z nią zawsze, od kiedy pamięta.

Anielka bierze Lulka z półki, przejeżdża ręką po krótkiej czuprynce, dotyka jego złotych skrzydeł i przyciska aniołka mocno do siebie.

- Jak dobrze, że jesteś - mówi cicho Anielka, a potem ostrożnie pociąga za sznurek wystający spomiędzy skrzydeł.

I Lulek zaczyna grać melodię „Ach śpij kochanie..."

A Anielka zasypia...

opr. mg/mg