W świadomości ludzi Starego Testamentu istnieje napięcie między tęsknotą za widzeniem Boga, a bezsilnością w jej spełnieniu. Z jednej strony nieskończony Bóg, a z drugiej, na wiele sposobów ograniczony człowiek. Ludzkie ograniczenia nie uniemożliwiają jednak całkowicie dostrzegania skutków działania Bożego. Bóg choć sam niewidzialny, daje się poznać przez dzieło stworzenia.

Bóg dał zakaz czynienie swoich wizerunków z powodu ograniczonych ludzkich możliwości. Sami z siebie możemy uczynić jedynie Jego karykaturę. I niejednokrotnie ją czynimy wyobrażając sobie Boga na nasz obraz i nasze podobieństwo. Jednak zakazem czynienia wizerunków nie jest ograniczony Bóg. Jego on nie dotyczy. Swoje oblicze ukazał z własnej inicjatywy. Uczynił to przez tajemnicę Wcielenia Syna Bożego.

W odpowiedzi na dzisiejszą prośbę Filipa wyrażoną słowami: „Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy”, Jezus mówi: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca”. O cudzie bliskości, który jest tak szokujący, że wręcz niektórych gorszy pisał św. Jan Paweł II w książce „Przekroczyć próg nadziei”: „W pewnym sensie człowiek już nie mógł tej bliskości wytrzymać i zaczęto protestować. Ten wielki protest nazywa się naprzód Synagogą, a potem Islamem. I jedni, i drudzy nie mogą przyjąć Boga, który jest tak bardzo ludzki. Protestują: «To nie przystoi Bogu». «Powinien pozostać absolutnie transcendentny, powinien pozostać czystym Majestatem – owszem, Majestatem pełnym miłosierdzia, ale nie aż tak, żeby sam płacił za winy swojego stworzenia, za jego grzech»”.

Człowiek pragnie widzieć Boga, ale z Chrystusowego objawienia wynika, że także Bóg chce widzieć człowieka. Z niekończonej perspektywy „tęskni”, aby zobaczyć człowieka oczyma ciała. W obliczu Syna Bożego począwszy od Wcielenia, aż po Paschę spełnia się tęsknota Ojca za obliczem człowieka. W Nim widzimy Ojca, a Ojciec widzi nas. Ludzka tęsknota oglądania Boga i boska tęsknota oglądania człowieka, spotykają się w Bogu-Człowieku.