Inni o księdzu Janie Twardowskim

Inni o księdzu Janie Twardowskim

(fragmenty wywiadów, wypowiedzi i recenzji)

O poezji

„...przykładem szukania odpowiedzi na proste i trudne pytania, jak żyć są książki ks. Jana Tawrdowskiego. Poeta próbuje pisać jak najprościej, chociaż jego wiersze wcale nie są proste i jednoznaczne. Mówiąc o zawiłych sprawach wiary i miłości. Twardowski nie straszy nikogo piekłem i nie traci ani przez chwilę nadziei na zbawienie każdego. Piekła w jego poezji właściwi nie ma, a niebo przypomina wesołe miasteczko, dziecinne wyobrażenia o radości. Właśnie ocalenie dziecka w sobie jest pragnieniem bardzo ważnym. W tej poezji nie teologia, ale dziecięcość prowadzą najpewniej do wiary. Do miłości zaś, która jest jedną z najtrudniejszych i największych sztuk życiowych prowadzi cierpliwość, zapomnienie o sobie i poczucie humoru „Pan Bóg wynalazł humor, by ocalić czułość”. Poezja Jana Twardowskiego nie wstydzi się łez ani śmiechu.” (Helena Zaworska, Wprost nr 926)

„Poezja ks. Twardowskiego jest dla mnie ogromnie ważna. Ksiądz Twardowski nie wstydzi się zadawać najważniejszych pytań. Człowiek czasami się boi, bo zadać najprostsze pytanie to jest największa sztuka. A jego wiersze polegają na tym, że mówi o najważniejszych rzeczach w naszym życiu, o sensie istnienia w ogóle — w najprostszy sposób. Tę poezję nie do końca da się zrozumieć trzeba ją wyczuć.... są to wiersze, które zastanawiają się nad najważniejszymi problemami. Nad radością, nad smutkiem, nad przemijaniem, nad śmiercią, nad sensem życia, nad w ogóle kiedy jest sens, że sens się zaczyna kiedy go nie ma. Że trzeba wierzyć w to co niewidzialne. Te wiersze są dla mnie takie ważne, bo dają mi siłę, a poza tym sprawiają, że świat wydaje mi się dużo piękniejszy.” (Krakowski Salon Poezji, Anna Dymna)

„Znam dobrze księdza Twardowskiego zarówno jako kapłana jak i poetę — mówi Krzysztof Zanussi - i są to dwa różne doświadczenia. Prawdziwy kapłan bowiem stara się nie zakłócać dialogu z Bogiem, w którym jest tylko pośrednikiem. Poeta zaś, choćby mówił o wszystkim co go otacza, przede wszystkim mówi przez siebie, inaczej nie byłby poetą. Ksiądz Jan świetnie wypełnia obie te role. Jako poeta zachwyca mnie niesłychaną zdolnością łączenia prostoty z wyrafinowaniem. To jest poezja wysokiego lotu, a jednocześnie bezpretensjonalna, prosta. Może dlatego czytana tak chętnie także przez młodzież. Ksiądz Jan zawsze był pełen pokory i prostoty, a z wiekiem jako poeta stał się coraz bardziej subtelny i wyrafinowany” (Rzeczpospolita, Poeta świętych i grzeszników Maciej Skawiński, 20.04.2000)

„Poezja ks. Twardowskiego jest przede wszystkim głęboko humanistyczna — mówi Krzysztof Piesiewicz — to jest ten rodzaj poezji, która związana jest z ludzką skórą, ludzkim oddechem. Jest w niej coś co można nazwać pokornym egzystowaniem. Dotyka podstawowych problemów człowieka, a nade wszystko cudowności świata w jego najdrobniejszych przejawach. To jest cudowność jakiegoś zapachu, jakiegoś spotkania, jakiejś tajemnicy. Tajemnicy piękna, tajemnicy zmysłowości, a nade wszystko tajemnicy istnienia” (Rzeczpospolita, Poeta świętych i grzeszników Maciej Skawiński, 20.04.2000)

„Ks. Jan Twardowski to poeta, wirtuoz słowa (...) obdarowany bajecznym humorem, przemawiającym również do dzieci” (Niedziela 19/2001, rozmowa Krzysztofa Lisowskiego z prof. Krzysztofem Dybciakiem)

opr. MK/PO