Grób pusty - nadzieja

Liturgię Wigilii Paschalnej Ojciec Święty sprawował na placu św. Piotra o godz. 20. Przy obelisku dokonał poświęcenia ognia, a następnie przewodniczył procesji ze świecami do ołtarza wzniesionego przed Bazyliką. W czasie Mszy św. Papież udzielił sakramentu chrztu, bierzmowania i Eucharystii ośmiu katechumenom pochodzącym z Albanii, Chin, Japonii, Kamerunu i Włoch. «Wielość narodowości — powiedział w homilii — podkreśla powszechny wymiar zbawienia, przyniesionego przez Chrystusa». Uroczystości Wigilii Paschalnej zakończyły się o godz. 23.15 odśpiewaniem antyfony maryjnej okresu wielkanocnego «Regina caeli».

1. «Macie straż: idźcie, zabezpieczcie grób, jak umiecie» (Mt 27, 65). Grób Jezusa został szczelnie zamknięty i opieczętowany. Zgodnie z życzeniem arcykapłanów i faryzeuszów postawiono na straży żołnierzy, ażeby nikt nie mógł wykraść ciała (por. Mk 27, 62-64). Do tego wydarzenia nawiązuje liturgia Wigilii Paschalnej.

Przy grobie czuwali ci, którzy chcieli śmierci Chrystusa, uważając Go za «oszusta» (por. Mt 27, 63). Ich pragnieniem było, aby i On, i Jego nauczanie zostały pogrzebane na zawsze.

Nie opodal czuwała Maryja, a wraz z Nią apostołowie i kilka niewiast. Głęboko w sercach zachowywali wstrząsające obrazy niedawnych wydarzeń.

2. Tej nocy wszędzie na ziemi Kościół czuwa i przeżywa na nowo najważniejsze etapy historii zbawienia. Sprawowana przez nas uroczysta liturgia jest wyrazem tego «czuwania», które w pewnym sensie przypomina czuwanie samego Boga, opisane w Księdze Wyjścia: «Tej nocy czuwał Pan nad wyjściem synów Izraela z ziemi egipskiej. Dlatego noc ta winna być czuwaniem na cześć Pana (...) po wszystkie pokolenia» (Wj 12, 42).

W swojej opatrznościowej i wiernej miłości, przekraczającej granice czasu i przestrzeni, Bóg czuwa nad światem. Psalmista śpiewa: «Oto nie zdrzemnie się ani nie zaśnie Ten, który czuwa nad Izraelem. Pan cię strzeże (...). Pan cię uchroni (...) teraz i po wszystkie czasy» (Ps 121 [120], 4-8).

Także przejście z drugiego w trzecie tysiąclecie, które obecnie przeżywamy, jest ukryte w tajemnicy Ojca. On «działa aż do tej chwili» (J 5, 17) dla zbawienia świata, a poprzez Wcielonego Syna wyprowadza swój lud z niewoli ku wolności, ze śmierci do życia. Całe «dzieło» Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 jest — by tak rzec — wpisane w tę noc Wigilii, która dopełnia Wigilię Bożego Narodzenia. Betlejem i Kalwaria wskazują na to samo misterium miłości Boga, który «tak (...) umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne» (J 3, 16).

3. Czuwając w tę Świętą Noc, Kościół pochyla się nad tekstami Pisma Świętego, które ukazują zarys Bożego zamysłu od Księgi Rodzaju po Ewangelię, a wraz z liturgicznymi obrzędami poświęcenia ognia i wody nadają tej szczególnej uroczystości wymiar kosmiczny. Całe stworzenie jest wezwane, by czuwać przy grobie Chrystusa w tę noc. Przesuwają się przed naszymi oczyma dzieje zbawienia, począwszy od stworzenia po odkupienie, od wyjścia z niewoli po Przymierze synajskie, od Starego do Nowego i wiecznego Przymierza. W tę Świętą Noc wypełnia się odwieczny zamysł Boży, ogarniający dzieje człowieka i kosmosu.

4. W Wigilii Paschalnej, matce wszystkich wigilii, każdy człowiek może rozpoznać także swoją własną historię zbawienia, której fundamentalnym momentem jest odrodzenie w Chrystusie przez chrzest.

To doświadczenie jest w szczególny sposób waszym udziałem, drodzy bracia i siostry, którzy niebawem przyjmiecie sakramenty inicjacji chrześcijańskiej: chrzest, bierzmowanie i Eucharystię.

Pochodzicie z różnych krajów świata: z Japonii, Chin, Kamerunu, Albanii i Włoch.

Wielość narodowości podkreśla powszechny wymiar zbawienia, przyniesionego przez Chrystusa. Za chwilę, moi drodzy, zostaniecie głęboko wszczepieni w tajemnicę miłości Boga — Ojca, Syna i Ducha Świętego. Niech wasze życie stanie się hymnem uwielbienia Trójcy Świętej i świadectwem miłości, która nie zna granic.

5. «Ecce lignum Crucis, in quo salus mundi pependit: venite adoremus!» — śpiewał wczoraj Kościół, ukazując drzewo krzyża, «na którym zawisło zbawienie świata». «Ukrzyżowan, umarł i pogrzebion» — mówimy w Credo.

Grób! Oto miejsce, gdzie Go położono (por. Mk 16, 6). Duchowo jest w tym miejscu obecna cała wspólnota Kościoła, we wszystkich częściach świata. Jesteśmy tu także my, wraz z trzema niewiastami, które jeszcze przed świtaniem pospieszyły do grobu, ażeby namaścić martwe ciało Jezusa (por. Mk 16, 1). Ich troska jest wyrazem naszej troski. Wraz z nimi odkrywamy, że wielki kamień grobowy został odsunięty i że ciała już nie ma. «Nie masz go tu» — oznajmia anioł, ukazując pusty grób i płótno złożone na ziemi (por. Mk 16, 6). Śmierć nad Nim już panować nie będzie (por. Rz 6, 9).

Chrystus zmartwychwstał! — obwieszcza u kresu tej paschalnej nocy Kościół, który wczoraj głosił śmierć krzyżową Chrystusa. Jest to zwiastowanie prawdy i życia.

«Surrexit Dominus de sepulchro, qui pro nobis pependit in ligno. Alleluja!» Powstał z grobu Chrystus, który dla nas zawisł na krzyżu.

Tak, Chrystus prawdziwie zmartwychwstał, a my jesteśmy tego świadkami.

Pełnym głosem obwieszczajmy to światu, aby nasza radość przeniknęła serca wielu innych ludzi, zapalając w nich światło nadziei, która zawieść nie może.

Chrystus zmartwychwstał, Alleluja!

«Christos anésti, Alleluia!»

opr. mg/mg