Pan wzywa nas, byśmy razem służyli braciom

21 czerwca rano Benedykt XVI przyjął w swojej bibliotece prywatnej Katolikosa-Patriarchę Asyryjskiego Kościoła Wschodu Mara Dinkhę IV oraz towarzyszących mu biskupów i kapłanów. Patriarcha Mar Dinkha IV był w Watykanie kilkakrotnie. Po dziesięciu latach od pierwszej wizyty, którą złożył w 1984 r., podpisał wraz z Janem Pawłem II wspólną deklarację chrystologiczną dotyczącą tajemnicy Wcielenia. Na mocy tego dokumentu została powołana do życia Komisja Mieszana do Dialogu Teologicznego między Kościołem Katolickim i Asyryjskim Kościołem Wschodu. Wiernych Asyryjskiego Kościoła Wschodu jest na całym świecie niespełna pół miliona. Żyją oni w niewielkich wspólnotach rozsianych na całym Bliskim Wschodzie — głównie w Iraku — oraz w diasporze (w Ameryce i Europie Zachodniej).

Wasza Świątobliwość!

Miło mi jest gościć Waszą Świątobliwość w Watykanie wraz z biskupami i kapłanami, którzy towarzyszą w tej wizycie Waszej Świątobliwości. Pozdrawiam też serdecznie wszystkich członków Świętego Synodu, duchowieństwo i wiernych Asyryjskiego Kościoła Wschodu. Modlę się słowami św. Pawła: «Sam Pan pokoju niech was darzy pokojem zawsze i we wszelki sposób» (2 Tes 3, 16).

Wasza Świątobliwość przy różnych okazjach spotykał się z moim umiłowanym poprzednikiem, Papieżem Janem Pawłem II. Bardzo istotna była wizyta Waszej Świątobliwości oraz towarzyszących mu członków Świętego Synodu w Rzymie w listopadzie 1994 r.; jej celem było podpisanie wspólnej deklaracji chrystologicznej. W deklaracji została wyrażona decyzja o utworzeniu Komisji Mieszanej do Dialogu Teologicznego między Kościołem Katolickim i Asyryjskim Kościołem Wschodu. Komisja Mieszana zajęła się badaniem życia sakramentalnego w obu naszych tradycjach i doprowadziła do porozumienia na temat Anafory apostołów Addai i Mari. Ogromnie cieszą mnie wyniki tego dialogu, który pozwala spodziewać się dalszych postępów także co do innych dyskutowanych kwestii. Doprawdy, osiągnięte rezultaty zasługują na to, by o nich szerzej informować i je doceniać, gdyż umożliwiają rozmaite formy współpracy duszpasterskiej między obu naszymi wspólnotami.

Asyryjski Kościół Wschodu zakorzenił się na prastarych ziemiach, których nazwy są związane z dziejami Bożego planu zbawienia dla całej ludzkości. W czasach pierwotnego Kościoła chrześcijanie żyjący na tych ziemiach wnieśli istotny wkład w szerzenie Ewangelii, w szczególności poprzez działalność misyjną na najbardziej oddalonych obszarach Wschodu. Jest tragedią, że chrześcijanie tego regionu cierpią dzisiaj zarówno pod względem materialnym, jak i duchowym. Zwłaszcza w Iraku, ojczyźnie tak wielu asyryjskich wiernych, rodziny i wspólnoty chrześcijańskie żyją w stanie coraz większego napięcia, spowodowanego brakiem bezpieczeństwa i agresją, i czują się opuszczeni. Wielu z nich, nie widząc dla siebie innej możliwości, opuszcza kraj w poszukiwaniu nowej przyszłości za granicą. Te trudności są dla mnie źródłem wielkiej troski, pragnę zatem zapewnić o mojej solidarności pasterzy i wiernych chrześcijańskich wspólnot, którzy tam pozostają, często za cenę heroicznych ofiar. Na tych ziemiach, tak ciężko doświadczanych, wierni — tak katoliccy, jak asyryjscy — winni współpracować. Mam nadzieję — i modlę się o to — że znajdą skuteczniejsze sposoby wzajemnej pomocy i współpracy dla dobra wszystkich.

W wyniku kolejnych fal emigracji wielu chrześcijan Kościołów wschodnich mieszka teraz na Zachodzie. Ta nowa sytuacja rodzi szereg wyzwań zarówno dla ich tożsamości chrześcijańskiej, jak i życia wspólnoty. Zarazem fakt, że chrześcijanie Wschodu i Zachodu żyją blisko siebie stwarza cenną okazję do wzajemnego duchowego wzbogacania się i daje możliwość lepszego zrozumienia katolickości Kościoła, który, pielgrzymując po świecie, żyje, modli się i daje świadectwo Chrystusowi w rozmaitych kontekstach kulturowych, społecznych i ludzkich. Szanując w pełni tradycje doktrynalne i dyscyplinarne drugiej strony chrześcijanie katoliccy i asyryjscy powinni wystrzegać się postaw antagonistycznych czy polemicznych deklaracji, aby pogłębiało się zrozumienie podzielanej przez nich wiary chrześcijańskiej, by jak bracia i siostry dawali świadectwo Jezusowi Chrystusowi, który jest «mocą Bożą i mądrością Bożą» (1 Kor 1, 24).

Nowe nadzieje i możliwości rodzą też czasem nowe obawy, a to widoczne jest także w relacjach ekumenicznych. Zaistniałe ostatnio niektóre fakty w Asyryjskim Kościele Wschodu stworzyły pewne przeszkody dla obiecującej działalności Komisji Mieszanej. Trzeba mieć nadzieję, że owocna działalność prowadzona przez Komisję w ciągu tych lat będzie kontynuowana, przy czym nigdy nie należy zapominać o ostatecznym celu naszej wspólnej drogi, którym jest przywrócenie pełnej jedności.

Obowiązek działania na rzecz jedności chrześcijan wynika bowiem z naszej wierności Chrystusowi, Pasterzowi Kościoła, który oddał swoje życie, «by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno» (J 11, 52). Choć długa i uciążliwa może się wydawać droga do jedności, Pan wzywa nas, byśmy połączyli nasze dłonie i serca i razem dawali Mu wyraźniejsze świadectwo i lepiej służyli naszym braciom i siostrom, zwłaszcza w udręczonych regionach Wschodu, gdzie wielu naszych wiernych patrzy na nas, swoich pasterzy, z nadzieją i oczekiwaniem.

W tym duchu dziękuję raz jeszcze Waszej Świątobliwości za dzisiejszą obecność tutaj i za zaangażowanie na rzecz dalszego dialogu i jedności. Niech Pan obficie błogosławi posługę Waszej Świątobliwości, niech wspomaga Waszą Świątobliwość i wiernych, którym Wasza Świątobliwość służy, darząc mądrością, radością i pokojem.

opr. mg/mg