Biskupstwo jest posługą miłości

Benedykt XVI przyjął na audiencji w Castel Gandolfo uczestników zorganizowanego przez Kongregację ds. Ewangelizacji Narodów kursu dla mianowanych w ostatnim czasie biskupów z krajów misyjnych. W kursie wzięło udział ok. 100 hierarchów, a wśród nich dwóch polskich misjonarzy z Republiki Południowej Afryki: bp Stanisław Dziuba OSPPE, ordynariusz diecezji Umzimkulu, i bp Adam Leszek Musiałek SCJ, ordynariusz diecezji De Aar. Ojciec Święty dodawał otuchy biskupom i wzywał ich, by nie ulegali pesymizmowi ani zniechęceniu, gdyż Duch Święty kieruje Kościołem i daje mu odwagę do wytrwania i poszukiwania nowych metod ewangelizacji.

Drodzy bracia w biskupstwie!

Przyjmuję was z radością przy okazji kursu, który Kongregacja ds. Ewangelizacji Narodów zorganizowała dla was, niedawno mianowanych biskupów, i bardzo serdecznie witam. Te dni w Rzymie przeznaczone na refleksję, by zgłębiać zadania związane z waszą posługą i odnowić wiarę przy grobie św. Piotra, są również wyjątkowym doświadczeniem kolegialności, wynikającej ze święceń biskupich oraz hierarchicznej wspólnoty. Niech to doświadczenie braterstwa, modlitwy i nauki w Stolicy Apostolskiej pogłębi w każdym z was jedność z Następcą św. Piotra i z waszymi współbraćmi, z którymi dzielicie troskę o cały Kościół. Dziękuję kard. Ivanowi Diasowi za jego serdeczne słowa, a także abpowi sekretarzowi i abpowi sekretarzowi pomocniczemu, którzy razem ze współpracownikami dykasterii zorganizowali to sympozjum.

W was, drodzy bracia, którzy niedawno zostaliście powołani do posługi biskupiej, Kościół pokłada niemałe nadzieje, towarzyszy wam modlitwą i otacza życzliwością. Ja również chciałbym zapewnić was, że duchem jestem z wami w waszej codziennej służbie Ewangelii. Wiem, z jakimi wyzwaniami musicie się mierzyć, szczególnie we wspólnotach chrześcijańskich, które żyją swoją wiarą w niełatwych okolicznościach, gdzie do różnych form ubóstwa dochodzą niekiedy prześladowania z powodu wiary chrześcijańskiej. Waszym zadaniem jest umacniać nadzieję w tych wspólnotach, dzielić z nimi trudności, wzorując się na miłości Chrystusa, która wyraża się w poświęcaniu uwagi, w trosce, współczuciu, otwartości, dyspozycyjności i zainteresowaniu problemami ludzi, którym jesteśmy gotowi poświęcić życie (por. Benedykt XVI, Orędzie na Światowy Dzień Misyjny 2008 r., n. 2).

W każdym waszym działaniu jesteście wspierani przez Ducha Świętego, który przez święcenia upodobnił was do Chrystusa, najwyższego i odwiecznego Kapłana. Istotnie, posługę biskupią można zrozumieć jedynie w oparciu o Chrystusa, który jest źródłem jedynego i najwyższego kapłaństwa, w którym uczestniczy biskup. Dlatego też on «winien starać się przyjąć styl życia naśladujący kénosis Chrystusa Sługi, ubogiego i pokornego, tak aby spełniając posługę pasterską stawał się prawdziwym odzwierciedleniem Jezusa, Sługi Bożego, i tak jak On był blisko każdego człowieka, od największego do najmniejszego» (Jan Paweł II, adhort. ap. Pastores gregis, 11). Lecz aby naśladować Chrystusa, trzeba poświęcić odpowiednio dużo czasu na to, by «być z Nim» i kontemplować Go w osobistej modlitewnej rozmowie serca z sercem. Przebywać często w obecności Boga, być człowiekiem modlitwy i adoracji — do tego głównie jest powołany pasterz. Przez modlitwę, jak mówi List do Hebrajczyków (por. 9, 11-14), staje się on ofiarą i ołtarzem dla zbawienia świata. Życie biskupa powinno być nieustannym ofiarowywaniem się Bogu dla zbawienia Jego Kościoła, a szczególnie dla zbawienia dusz, które zostały mu powierzone. Owo oddanie pracy pasterskiej stanowi również o prawdziwej godności biskupa; wynika ona stąd, że staje się on sługą wszystkich, aż po ofiarowanie własnego życia. Biskupstwa bowiem — podobnie jak kapłaństwa — nie można nigdy pojmować opacznie w kategoriach świata doczesnego. Jest ono posługą miłości. Biskup jest powołany, aby służyć Kościołowi na podobieństwo Boga, który stał się człowiekiem, i stawać się coraz doskonalszym sługą Pana i sługą ludzkości. Jest on przede wszystkim sługą i szfarzem Słowa Bożego, które jest także jego prawdziwą siłą. Podstawowy obowiązek głoszenia Słowa oraz sprawowania sakramentów, głównie Eucharystii wynika z otrzymanej misji, o czym mówi adhortacja apostolska Pastores gregis: «Jeśli obowiązek głoszenia Ewangelii leży w naturze całego Kościoła i każdego z jego synów, w szczególny sposób dotyczy to biskupów, którzy w dniu święceń, włączających ich w sukcesję apostolską, przyjmują jako główne zadanie głoszenie Ewangelii, głoszenie jej 'wzywając [ludzi] w mocy Ducha do wiary lub utwierdzając w żywej wierze'» (n. 26). Tym zbawczym Słowem biskup powinien karmić się obficie, cały czas wsłuchując się w nie, jak mówi św. Augustyn: «Choć jesteśmy pasterzami, pasterz słucha z drżeniem nie tylko tego, co odnosi się do pasterzy, ale i tego, co skierowane jest do owczarni» (Kazanie 47, 2). Jednocześnie, przyjęcie oraz owoce głoszenia Dobrej Nowiny są ściśle związane z jakością wiary i modlitwy. Ci, którzy są powołani do posługi głoszenia, muszą wierzyć w Bożą moc, która płynie z sakramentów i która towarzyszy im w wypełnianiu zadania uświęcania, kierowania i nauczania; powinni oni wierzyć i żyć tym, co głoszą i sprawują. Odnośnie do tego aktualne są słowa sługi Bożego Pawła VI: «Świadectwo życia, jak nigdy przedtem, stało się dziś najkonieczniejszym warunkiem skuteczności naszego przepowiadania» (adhort. apostolska Evangelii nuntiandi, 76).

Wiem, że powierzone wam wspólnoty znajdują się, rzec by można, na «granicach» religijnych, antropologicznych i społecznych i, w wielu przypadkach, stanowią mniejszość. W tych sytuacjach misja biskupa jest szczególnie trudna. Ale to właśnie w takich okolicznościach dzięki waszej posłudze może być widoczna cała moc Ewangelii. Nie powinniście popadać w pesymizm i zniechęcenie, gdyż to Duch Święty kieruje Kościołem i daje mu, poprzez swoje silne tchnienie, odwagę, aby wytrwać, a także do szukania nowych metod ewangelizacji po to, by dotrzeć do środowisk dotąd niepoznanych. Chrześcijańska prawda jest atrakcyjna i przekonująca właśnie dlatego, że odpowiada na głęboką potrzebę ludzkiego życia, głosząc przekonująco, że Chrystus jest jedynym Zbawicielem całego człowieka i wszystkich ludzi. Owo przesłanie jest aktualne również dziś, podobnie jak było w początkach chrześcijaństwa, kiedy to dokonała się pierwsza wielka ekspansja misyjna Ewangelii.

Drodzy bracia w biskupstwie! Moc Ducha Świętego daje wam mądrość i siłę, abyście uczynili wasze Kościoły świadkami zbawienia i pokoju. On poprowadzi was na drogach waszej biskupiej posługi, którą zawierzam matczynemu wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny, Królowej Apostołów. Ze swojej strony modlę się za was i z serca udzielam każdemu z was i wszystkim wiernym z waszych wspólnot apostolskiego błogosławieństwa.

opr. mg/mg