Przemówienie

Przemówienie abpa Mariana Jaworskiego podczas wizyty "ad limina Apostolorum" 25.03.1999


Przemówienie abpa Mariana Jaworskiego

Umiłowany Ojcze Święty,

Stają dzisiaj przed Tobą biskupi Kościołów naznaczonych znamieniem wielkiego udręczenia (por. Ap 7, 14), biskupi diecezji, które rozwijały się przez stulecia i liczyły miliony wiernych, a dziś muszą się dźwigać na nowo i leczyć zadane im rany, ponieważ chciano je usunąć z organizmu Kościoła, a należących do nich wiernych odciąć od jedności ze Stolicą Apostolską. Oto nieszczęsna w skutkach Rewolucja Październikowa pociągnęła za sobą likwidację diecezji kamieniecko-podolskiej i żytomierskiej, natomiast po II wojnie światowej została zniszczona struktura archidiecezji lwowskiej, diecezji łuckiej i administracji Zakarpacia. Wiernym zabrano biskupów (ostatnimi, którzy zostali usunięci przez władze polityczne ze swoich stolic biskupich, byli abp Eugeniusz Baziak ze Lwowa i biskup z Łucka), pozbawiono ich kapłanów, posługi braci i sióstr zakonnych, byli też poddawani różnym prześladowaniom z powodu swojej wiary. Była to ta próba wiary, którą porównuje Pismo Święte do czyszczenia złota w ogniu. Za łaską Bożą wielu wyszło z tej próby zwycięsko.

Po kilku dziesięcioleciach ciężkich doświadczeń Opatrzność Boża doprowadziła do zmian politycznych. Przez Twoją, Ojcze Święty, posługę w mądrości i łasce urzeczywistniła się prorocza zapowiedź Matki Bożej z Fatimy — w 1991 r. Kościoły te zaczęły się odradzać. Dokonało się to przede wszystkim poprzez nominacje pasterzy dla archidiecezji lwowskiej, diecezji kamieniecko-podolskiej i żytomierskiej, następnie mianowanie administratora dla Zakarpacia, Łucka, a wreszcie ordynariusza tejże diecezji.

W nowej sytuacji wszystko niemal trzeba było rozpoczynać od podstaw: organizowanie struktur kurialnych, wskrzeszanie wyższych seminariów duchownych, odbudowywanie kościołów zamienionych za czasów komunistycznych w magazyny, a nawet w muzea ateizmu albo przeznaczonych na różne inne cele świeckie. Nade wszystko trzeba było jednak podjąć posługę sakramentalną, objąć duszpasterską troską rozproszonych i często pozostających w ukryciu wiernych, dzieciom i młodzieży zapewnić, w miarę możliwości, systematyczną katechezę, której przedtem były pozbawione. Wszystko to było bardzo trudne ze względu na brak kapłanów. Wiele z tych zadań nie mogłoby być wykonanych, gdyby nie ofiarna pomoc kapłanów i sióstr zakonnych z zagranicy.

Po ponad ośmiu latach przychodzimy do Ciebie, Ojcze Święty, aby złożyć Ci sprawozdanie z życia naszych Kościołów. Przychodzimy w duchu wdzięczności Opatrzności Bożej i wdzięczności dla Ciebie i Stolicy Apostolskiej. Pragniemy z radością powiedzieć o wszystkim, co osiągnęliśmy, musimy też jednak stwierdzić, że Kościoły nasze przeżywają kryzys wzrostu, tzn. że życie Kościoła się rozwija, wzrastają potrzeby, ale nie można zaradzić wszystkim biedom.

Radujemy się, że funkcjonują, choć w skromnym zakresie, kurie diecezjalne, że udało się zorganizować trzy Wyższe Seminaria Duchowne — w Kamieńcu Podolskim, Żytomierzu i Lwowie, że kilku kapłanów przygotowuje się na wydziałach teologicznych do uzyskania stopni naukowych, aby potem rozpocząć wykłady w seminariach. Cieszą nas coraz liczniejsze powołania zakonne męskie i żeńskie.

Jesteśmy świadomi, że stoją przed nami nowe zadania, które musimy podjąć, rozpoznając znaki czasu, aby ukształtować naszą obecność w Kościele wedle wskazań Vaticanum II. Do r. 1991 wierni trwali bowiem w wierze, opierając się jedynie na tradycji własnych Kościołów, a pozostając w izolacji nie mogli czerpać z bogatego nauczania ostatniego Soboru ani też wejść w nurt zapoczątkowanej przez niego odnowy Kościoła. Przyczyną tego była zarówno niemożność dostępu do tekstów soborowych oraz wiadomości z mass mediów, jak i brak kapłanów, którzy mogliby informować wiernych i służyć im potrzebnymi wskazaniami.

Odnalezieniu się naszych Kościołów w nowej sytuacji oraz wprowadzeniu ich na nową drogę służyć ma odbyty już synod diecezji lwowskiej i diecezji łuckiej oraz przygotowywane synody pozostałych diecezji. Ogromne znaczenie ma również wychowanie i wykształcenie przyszłych kapłanów w seminariach duchownych.

Nie sposób nie wspomnieć tu, że wielką pomocą w doświadczeniu Kościoła posoborowego jest udział przedstawicieli poszczególnych dykasterii Stolicy Apostolskiej w dorocznych Konferencjach Episkopatu. Wprowadzają nas oni w centrum problematyki życia Kościoła. Pragnę w tym miejscu gorąco podziękować Stolicy Apostolskiej za tę pomoc udzieloną naszemu Episkopatowi i wyrazić szczególną wdzięczność nuncjuszowi abpowi Antonio Franco za wszelkie starania i pośredniczenie, zmierzające do realizacji tego rodzaju wizyt.

Accomodata renovatio dotyczy także obrzędów liturgicznych. Przygotowane zostało dyrektorium liturgiczno-pastoralne.

Sytuacja, w jakiej żyjemy, przynagla nas do nawiązywania w duchu ekumenizmu kontaktów z innymi wyznaniami chrześcijańskimi. Kościoły nasze na tym polu spotykają się jednak nierzadko z niezrozumieniem. Próbujemy je przełamać przez dialog miłości i postawę daleką od prozelityzmu. W relacjach z Kościołem greckokatolickim chcemy powiększyć pole wzajemnego otwarcia i zrozumienia, aby umocnić więzy prawdziwego braterstwa. Staramy się to czynić zabiegając również o kontakty i spotkania na płaszczyźnie Episkopatów. Wreszcie swoją obecność i działanie wobec wszystkich chcemy uwiarygodniać przez żywe świadectwo, starając się realizować Twoje, Ojcze Święty, pouczenie, że «człowiek jest drogą Kościoła».

Ojcze Święty! Nowa sytuacja, w jakiej przyszło żyć naszym Kościołom, sprawiła, że istnieje potrzeba nakreślenia nowych granic diecezji ze względu na ich dużą nierównomierność. Niektóre diecezje, z powodu wielkiej rozpiętości terytorialnej, wymagają nadto podziału na wikariaty biskupie. Łączyć się to będzie z przygotowaniem odpowiednich kapłanów do nominacji biskupich.

Umiłowany Ojcze Święty, pragnę powiedzieć, że nasi wierni z utęsknieniem oczekują Twojej pasterskiej wizyty u nas. Modlą się w tej intencji. My, ich pasterze, ponawiamy z serca płynące zaproszenie. Wszyscy potrzebujemy łaski danej Piotrowi — umocnienia nas w wierze. Ufamy, że będzie nam dane to szczęście gościć u nas Wikariusza Chrystusowego. Zawierzając przeto Pani Łaskawej Twoje posługiwanie, Ojcze Święty, prosimy o błogosławieństwo dla nas i ludu nam powierzonego, ufając, że będziesz go mógł udzielić osobiście na naszej ziemi.

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama