Mesalianie

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Mesalianie

(syr. „ludzie modlący się”) Sekta, która znana była na Środkowym Wschodzie, w Grecji i Egipcie, a została potępiona przez Sobór Efeski (431). Utrzymywali oni, że wskutek grzechu Adama diabeł zamieszkał w każdej duszy i że można go wyrzucić tylko przez wytrwałą modlitwę i prowadzenie życia ascetycznego. Twierdzili, że, skoro po chrzcie wodą nadal doświadczają pokus, potrzeba im nieustannej modlitwy, czyli „chrztu ogniem”. Taka modlitwa i asceza powinna także sama z siebie prowadzić do oglądania Trójcy Przenajświętszej. W starożytności ten nacisk na modlitwę sprawił, że ich nazywano euchitami (gr. „modlący się”). Uczony jezuita, Irenée Hausherr (1891-1978) pisał, że mesalianizm był pelagianizmem Wschodu, ponieważ nauczał, że by otrzymać najwyższe duchowe dary, potrzebujemy tylko wytrwałych ludzkich wysiłków. Większość pism tej sekty przypisywano św. Makaremu z Egiptu (ok. 300 — ok. 390). Zob. asceza, modlitwa, pelagianizm, przeżycie religijne.

opr. mg/mg