Diaspora

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Diaspora

(gr. „rozproszenie”) Początkowo wyraz ten stosowano do Żydów deportowanych podczas podboju asyryjskiego (722 przed Chr.) i babilońskiego (597 przed Chr.), w końcu jednak zaczął on oznaczać wszystkich Żydów żyjących poza granicami Palestyny (J 7, 25), których w czasach Jezusa w samej Aleksandrii mogło być kilkaset tysięcy. Niektórym Żydom posługującym się językiem greckim, a żyjącym w Aleksandrii, Kościół zawdzięcza grecki przekład Starego Testamentu, tzw. Septuagintę. Przepowiadanie chrześcijańskie poza Ziemią Świętą odbywało się najpierw w żydowskich synagogach (Dz 9, 19-20; 11, 19; 13, 5, 14-44; 17, 12 itd.). Po zburzeniu świątyni i dalszym rozwoju chrześcijaństwa diaspora Żydów coraz bardziej się odcinała od innych, a ich religia zaczęła się rozwijać w kierunku judaizmu talmudycznego, powszechnego w Średniowieczu i w czasach nam współczesnych. Nowy Testament wyrazem „diaspora” posługuje się na oznaczenie chrześcijan rozproszonych na całym świecie i żyjących w otoczeniu obcym, a często nawet wrogim (Jk 1, 1; 1 P 1, 1). Współczesne prześladowania i ruchy migracyjne spowodowały na szeroką skalę wzrost diaspory chrześcijan wschodnich. W Niemczech wyraz „diaspora” odnosi się do mniejszości wyznaniowych, zarówno katolickich jak protestanckich. Zob. Kościół, misje Kościoła, Septuaginta, Talmud.

opr. mg/mg