Forum CCC - wprowadzenie

Andrzej Sionek (kierownik projektu) CAŁĄ EWANGELIĘ, CAŁE CIAŁO, CAŁEMU ŚWIATU ISBN: 978-83-277-0173-2 wyd.: Wydawnictwo WAM 2014

Wybrane fragmenty Wstęp, bp Grzegorz Ryś Słowo wstępne, Kard. Stanisław Dziwisz Nie rób sam tego, co możemy zrobić razem!, Andrzej Sionek Wprowadzenie, Andrzej Sionek

Andrzej Sionek
Kraków

WPROWADZENIE I

Zaczynamy od kwestii dla nas najbardziej istotnej  — zadajemy pytanie, co jest Dobrą Nowiną, kerygmatem, który przemienia życie człowieka, i w jaki sposób należy go w pełni ogłosić.

Kerygmat daje początek nowemu życiu, zmienia bieg historii świata, codziennie wiele osób na całym świecie oddaje za niego życie. Za sprawą kerygmatu rodzi się i rozkwita wiara. Nasuwa się pytanie: Dlaczego to pokolenie miałoby uwierzyć, skoro nikt mu nie głosił?

Musimy sobie odpowiedzieć na wiele ważkich pytań, wskazujących na rację naszego istnieniaa. Zmierzyć się z faktem, że w naszych Kościołach wiele osób nie zna istotnych wydarzeń historii swojego zbawienia, inne je znają, ale mgliście lub w niewłaściwy sposób, czasem też nie potrafią ich ze sobą powiązać ani zrozumieć, jakie znaczenie mają one dla nich, dla ich Kościoła i całego świata. Trudno jest im stwierdzić, czy Dobra Nowina jest rzeczywiście dobra.

Odpowiedzi, jakich sobie udzielamy w  powyższych kwestiach, mają daleko idące konsekwencje, a wiele osób nie dostrzega, jaką wagę mają te zbawcze wydarzenia dla nich samych. Wzrastając w kulturze chrześcijańskiej, nigdy nie musieli oni podjąć decyzji, dokonać osobistego wyboru, nie mieli okazji się nawrócić. Wielu osłuchało się z kerygmatem, ale nie poznało własnej reakcji na jego treść. Nie znają skierowanego bezpośrednio do nich zaproszenia, związanego z objawieniem się żyjącego Boga i Jego zbawczego dzieła w Chrystusie.

Kolejne istotne dla nas kwestie dotyczą tego, w  jaki sposób kerygmatyczne przesłanie odnosi się do kontekstu przepowiadania w  naszych Kościołach. Jak rozpoznać oddanych sprawie Królestwa uczniów Chrystusa, których chcemy wprowadzić katechumenalną katechezą na drogi Bożego planu zbawienia? Czym różni się ta katecheza i wtajemniczenie chrześcijańskie na drodze życia sakramentalnego od podstawowego głoszenia kerygmatycznego?

Powyższe zagadnienia zostaną podjęte podczas sesji plenarnych i będą stanowić kanwę dla następującej po nich dyskusji panelowej. Kolejne ścieżki poświęcone będą kwestiom szczegółowym, które — jak się wydaje — wymagają obecnie szczególnej uwagi.

Pierwsza ścieżka wskazuje na fakt, że Ewangelia powinna być ogłoszona wszystkim narodom jako „słowo prawdy” i  jako moc Boża w Chrystusie przez Ducha Świętego. Wymierzona jest przeciw ponurej rzeczywistości śmierci i  zniszczenia spowodowanego ludzkim i  szatańskim buntem. Osiąga swoją pełnię w  osobie, mocy i  działaniu Ducha Świętego. Bez świadectwa, jakie Duch daje Chrystusowi, nasze świadectwo jest daremne. Głoszenie bez przekonania, jakie rodzi Duch, jest próżn e; działanie bez mocy Ducha pozostaje jedynie ludzkim wysiłkiem; życie bez owoców Ducha niepociąga innych do piękna Ewangelii. Jak poddać się Duchowi Świętemu, aby być uzbrojonym mocą z wysoka, aby słowo nasze było ukazywaniem mocy i Ducha?

Tematem drugiej ścieżki będą pytania, które pojawiły się we współczesnej teologii, a  które dotyczą postaw i  motywacji katolików do podjęcia ewangelizacji, jak na przykład: Czy opłaca się głosić Ewangelię, skoro zbawiony może być każdy, także ten, kto nie zna Dobrej Nowiny? Czy ja sam będę zbawiony, jeśli zaniecham głoszenia i dawania świadectwa? Czy mogę przenieść tę powinność na mojego księdza proboszcza lub wikarego? Z problemem naszych głębokich motywacji jest związana także kwestia piekła, obecnie spychana w Kościele na margines. Jak komunikować ludziom prawdę o tym, że mogą żyć w wieczystym oddaleniu od obecności Bożej? Czy to możliwe, żebyśmy byli w tym wypadku mądrzejsi od Jezusa?

Kolejna ścieżka to próba ukazania owoców, jakie zrodziła Ewangelia w  posoborowym Kościele w  Polsce. Polska może się poszczycić bogatym i  różnorodnym dziedzictwem podejmowanej na nowo ewangelizacji, głównie za sprawą pionierskiej i prorockiej wizji księdza Franciszka Blachnickiego i  apostolskiego wsparcia udzielonego jej przez papieża Jana Pawła II. Owocem tej wizji jest największe duchowe przebudzenie w  powojennej Europie  — ruch oazowy, stworzenie przestrzeni dla efektywnej pracy szkół i wspólnot zajmujących się Nową Ewangelizacją. Na ile stała się ona dziedzictwem całego Kościoła, na ile jest jego światłem i  życiem, a  na ile pozostaje jedynie dziedzictwem ruchów, wspólnot, szkół ewangelizacji i stowarzyszeń?

opr. ab/ab