św. Augustyn - W jednym Pasterzu dobrzy pasterze

ks. Marek Starowieyski

ŚW. AUGUSTYN

Marek Starowieyski, kapłan archidiecezji warszawskiej. Wybitny patrolog, historyk i biblista. Ur. 25 stycznia 1937 roku. Święcenia kapłańskie przyjął z rąk ks. kard. Stefana Wyszyńskiego 26.06.1960 roku. Profesor Uniwersytetu Warszawskiego (Instytut Filologii Klasycznej) oraz KUL w Lublinie (patrolog). Jest specjalistą z literatury Wczesnochrześcijańskiej. Jest także redaktorem serii "Źródła monastyczne" oraz "Warszawskie Studia Teologiczne." Niekwestionowany autorytet w dziedzinie historii (pierwszych czterech wieków).

Biskup Hippony w Afryce, największy łaciński pisarz, teolog i filozof chrześcijański (†430); opisuje swoje nawrócenie w „Wyznaniach”. Obok wielkich dzieł teologicznych, podstawowych dla kultury europejskiej jak „O Trójcy”, „O Państwie Bożym” i liczne komentarze do ksiąg Pisma Świętego, pozostawił dużą ilość homilii, które wygłaszał jako gorliwy duszpasterz. Jedną z nich jest homilia „O pasterzach”.

Pasterze i owce

W jednym Pasterzu dobrzy pasterze

W jednym Pasterzu odnajduję tu wszystkich dobrych pasterzy. Nie brak bowiem dobrych pasterzy, ale wszyscy są w Jednym. Wielu jest wówczas, gdy są podzieleni. Tutaj wymieniony jest Jeden dla podkreślenia jedności. Nie jest również prawdą, iż dlatego nie wspomina się o pasterzach, ale o Pasterzu, ponieważ Pan nie znajduje nikogo, komu mógłby powierzyć owce. Niegdyś powierzył, bo znalazł Piotra. Wszakże i w osobie Piotra zalecił jedność. Wielu było Apostołów, ale jednemu powiedziano: „Paś owce moje”¹²¹. Nie brak dobrych pasterzy, bynajmniej nie brakuje ich nam; miłosierdzie Boże wzbudza ich i stawia na czele Kościoła.

Niewątpliwie, jeśli owce są dobre, dobrzy są także i pasterze, ponieważ dobrzy pasterze wywodzą się z dobrych owiec. Wszyscy jednak dobrzy pasterze są w Jednym i jedno stanowią. Gdy oni pasą, Chrystus pasie. Przyjaciele oblubieńca nie przemawiają własnym głosem, ale radują się na głos oblubieńca. Dlatego gdy oni pasą, Chrystus pasie i mówi: „To Ja pasę”. W nich bowiem jest Jego głos i Jego miłość. Także i Piotra, któremu powierzył owce jak drugiemu sobie, zjednoczył z sobą; w ten sposób powierzył mu owce, by On sam pozostał Głową, Piotr zaś obrazem Ciała, to jest Kościoła, i by byli jak oblubieniec i oblubienica: dwoje w jednym ciele.

Fragment pochodzi z książki: ks. Marek Starowieyski Ojcowie Kościoła o kapłaństwie i kapłanach ISBN: 978-83-7720-353-8 (wyd.2) wyd.: Wydawnictwo PETRUS 2016

Dlatego powierzając owce, najpierw, aby nie wydawało się, iż powierza komuś innemu niż sobie, pyta: „Piotrze, miłujesz Mnie? Odpowiedział: Miłuję. I powtórnie: Miłujesz Mnie? Odpowiedział: Miłuję. I trzeci raz: Miłujesz Mnie? Odpowiedział: Miłuję”¹²². Umacnia miłość, aby zapewnić jedność. Tak więc On sam pasie w nich, oni zaś pasą w Nim jednym.

Nie mówi o pasterzach, a jednak mówi. Pasterze niech się chlubią, ale „kto się chlubi, niech się chlubi w Panu”¹²³. W ten sposób pasie Chrystus, w ten sposób pasie się dla Chrystusa, w Chrystusie, nie zaś dla siebie samego z dala od Chrystusa. W rzeczywistości Prorok nie zapowiada braku pasterzy w przyszłych złych czasach. Nie powiedziano: „Ja sam będę pasł moje owce”¹²⁴, bo nie mam ich komu powierzyć. Także i wtedy, gdy Piotr i inni Apostołowie byli jeszcze na tym świecie, jeden Pasterz, Ten, w którym wszyscy stanowią jedno, mówi: „Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić, aby nastała jedna owczarnia i jeden Pasterz”¹²⁵.
Niech więc wszyscy będą w jednym Pasterzu, niech przemawiają jednym głosem Pasterza. Niech owce słuchają tego głosu i idą za swym Pasterzem. Nie za tym albo tamtym, ale za Jednym. Wszyscy zaś niech przemawiają w Nim jednym głosem, a nie różnymi głosami. „Upominam was, bracia, abyście byli zgodni i by nie było wśród was rozłamów”¹²⁶. Niech owce słuchają tego głosu, który nie wprowadza żadnego rozłamu i podziału i niech idą za swym Pasterzem, który mówi: „Moje owce słuchają mego głosu i idą za Mną”¹²⁷.

¹²¹ J 21,17.

¹²² J 21,15—17.

¹²³ 2 Kor 10,17.

¹²⁴ Ez 34,15.

¹²⁵ J 10,16.

¹²⁶ 1 Kor 10,10.

¹²⁷ J 10,27. Kazanie 46, przepracowane tłumaczenie z Liturgii Godzin, 4, 190—236.

opr. ab/ab