Kłopot z Polską

Z Polską ciągle był kłopot. Historycy mówią: złe położenie geopolityczne. Próbowali go „rozwiązać” zaborcy, dzieląc ją na trzy części. A kiedy już odzyskała niepodległość, okazało się, że stanowi przeszkodę dla bolszewików, którzy chcąc uszczęśliwić narody Europy, zapragnęli ją rozdeptać butami półdzikich hord krasnoarmiejców.

Po latach minister spraw zagranicznych Związku Radzieckiego Wiaczesław Mołotow, uzasadniając kolejny rozbiór w 1939 r., pogardliwie nazwał ją „bękartem Traktatu Wersalskiego”, odmawiając prawa do samodzielnego bytu. Z Polską miał problem Hitler, potem Stalin i jego następcy. Za nic nie chciała zapomnieć o swojej przeszłości, porzucić wiary, tradycji i przywiązania do Kościoła. Polacy przez lata chodzili na manifestacje pierwszomajowe, trzymali w kieszeniach książeczki partyjne, ale potajemnie chrzcili dzieci, brali śluby kościelne, świętowali 3 maja i 11 listopada. Nie pomogły tysięczne rzesze konfidentów i ubecji. Aż w końcu wszystko się rozleciało i „wybuchła” Solidarność.

Z orłem na piersi

Przyszła wolność. Stare kłopoty zniknęły, pojawiły się nowe. Okazało się, że Polska jest zbyt zacofana i ciemna, aby rozświetlić się płomieniami przyniesionymi przez koryfeuszy postępu i lewackiej nowomowy. Więcej: obudziły się „demony patriotyzmu”! Polacy zaczęli całymi rodzinami chodzić na manifestacje patriotyczne, mówić o żołnierzach wyklętych, protestować przeciwko zrównywaniu ofiar ze zbrodniarzami, kibice - stroić się w biało-czerwone barwy i pełnym głosem śpiewać hymn narodowy. Hordy dyżurnych autorytetów rzuciły się z niespotykaną wcześniej zajadłością na „klub żałobników z Krakowskiego Przedmieścia”, wyrażając swoją pogardę wobec martyrologicznej, dusznej atmosfery uroczystości patriotycznych, narzekając na bogoojczyźnianą nudę i polskość, która wedle deklaracji późniejszego premiera jest „nienormalnością i garbem”, wtykając rękami salonowego celebryty flagi w psie kupy. Zaczęły też przeszkadzać narodowe symbole. Miejsce biało-czerwonej flagi zajęły różowe baloniki, a prezydent Najjaśniejszej Rzeczypospolitej z dumą odsłonił przed Pałacem Prezydenckim czekoladowego orła, zamieniając Święto Flagi 2013 r. w jarmark. Wcześniej władzom PZPN przeszkadzało godło na koszulkach piłkarzy, więc zamieniły je na bliżej nieokreślony bohomaz. Po gwałtownych protestach orzełek wrócił na swoje miejsce, a prezes związku przeprosił sportowców i kibiców. Okazało się jednak, że problem jest nie do udźwignięcia dla kraju aspirującego do miana nowoczesnego, „europejskiego”, wolnego od przesądów, jak też obciążeń historycznych i geograficznych. W 2014 r. temat powrócił. Rozpisano konkurs „Logo dla Polski”, gdzie zaproponowano internautom wybór symbolu, jaki będzie towarzyszył działaniom promującym kraj. Za blisko 220 tys. euro powstały trzy czerwone sprężyny, które mają stać się symbolem „charakteru i energii Polaków”. Głosowanie trwa.

„Nienawidzę cię, Polsko”

Z Polską permanentny kłopot mają też mainstreamowi artyści. Gwiazdy w porannych programach telewizyjnych ze łzami w oczach wyznają, jak bardzo męczą się w jej „dusznej” atmosferze i jak bardzo chcą wyjechać. Inna celebrytka publicznie chlubi się, iż nie odda Polsce ani jednej kropli krwi, bo samo męczenie się w „tym kraju” już jest z jej strony wystarczającym poświęceniem. Zapowiada, że jeśli Polska znajdzie się kiedyś w niebezpieczeństwie, ona nie zamierza zostawać jakąś łączniczką czy sanitariuszką, tylko „po prostu stąd sp...i”. Wyraz permanentnej pogardy wobec rodaków dał niedawno po raz kolejny flagowy dziennikarz TVN Jarosław Kuźniar, ze wstrętem opowiadając, jak bardzo wkurza go podróżowanie z polskim chamstwem i jak odrażająco śmierdzą mu Polacy jedzący kanapki z kurczakiem zamiast pogryzać ciabatty z prosciutto. Po bandzie pojechał też Czesław Mozil, który wyśpiewał: „Nienawidzę cię, Polsko, na to nic nie poradzę. Nienawidzę cię, Polsko, bo nade mną masz władzę. Liczę długie miesiące. Nie wiem, ile już w sumie. Chciałbym wrócić, nie mogę, bo cię kochać nie umiem” (fragment piosenki „Nienawidzę cię, Polsko” z płyty „Księga Emigrantów. Tom I”). Internauci nie mieli dla niego litości, choć próbował się tłumaczyć, że on przecież co innego miał na myśli, że kocha „ten kraj” i płaci tu podatki. Nie uwierzyli.

Kto następny dołączy do grona pogardzających „tym krajem”? Kolejka jest długa.

Matka jest tylko jedna

Polska była kłopotem od wieków dla sąsiadów, fałszywych przyjaciół i „wyzwolicieli”. Może dlatego tak wiele mogił tych, którzy dla niej oddali swoje, często młode życie rozsianych jest na jej terytorium, tyle martyrologii zapisanej w jej historii. Nie wszyscy to rozumieją. To nie nowość - tak było zawsze, od zawsze obok siebie żyli bohaterowie i zdrajcy. I tak będzie zapewne dalej.

Dla tych, którzy kochają Polskę, nigdy nie była i nie będzie kłopotem. Choć niedoskonała, daleka od ideału, pochłonięta swarami i waśniami, niejednoznaczna w wyborach, niosąca na sobie piętno „pawia narodów i papugi” to jednak to moja Ojczyzna. Matka.

A Matkę się szanuje, bo jest tylko jedna.

I dobrze by było, gdybyśmy o tym nie zapominali.

KS. PAWEŁ SIEDLANOWSKI
Echo Katolickie 45/2014

opr. ab/ab

Copyright © by Echo Katolickie