Jesus i wiara. Dzieci zadają pytania

Michele Brambilla

JEZUS I WIARA. DZIECI PYTAJĄ

Poradnik dla rodziców

WSTĘP

Prawdziwa historia

Zdaję sobie sprawę, że najlepszym sposobem przekazywania wiary naszym dzieciom jest świadczenie o niej słowem i czynem, czyli całym życiem. Jestem również przekonany, że wiara nie jest sprawą, która odnosi się tylko do wymiaru serca, lecz dotyka także naszego rozumu.

Nasze dzieci, po osiągnięciu tzw. wieku dojrzałości umysłowej, zadają nam wiele pytań na temat Pana Boga, Jezusa i Kościoła. Są to pytania, czasem także zastrzeżenia, na które często, przyznajmy to szczerze, nie potrafimy odpowiedzieć. Tak się zdarza, ponieważ nasza wiedza dotycząca zagadnień religijnych jest bardzo mała. Zbyt często my, dorośli, opieramy naszą wiedzę religijną na niedokładnych wspomnieniach z katechezy z czasów dzieciństwa. Uważamy, że korzystniej jest studiować, pogłębiać inne zagadnienia, które wydają się nam ważniejsze. Zachowujemy się tak, jakby centralne pytanie naszego życia: „czy Bóg istnieje, czy Bóg naprawdę stał się człowiekiem w Jezusie z Nazaretu?” było mniej ważne od innych.

Kiedy nasze dzieci pytają nas o dowody na istnienie Jezusa lub o dowody na Jego zmartwychwstanie, spostrzegamy, że nie tylko im, lecz także sobie samym nie potrafimy odpowiedzieć na powyższe pytania.

Brak wiedzy o religii i nasza ignorancja sprawiają, że powolutku zatacza coraz szersze kręgi idea, przedstawiająca chrześcijaństwo jako piękną bajkę, na której człowiek zbudował własną moralność i filozofię. Być może ta moralność i filozofia są lepsze od innych systemów, ale jedno jest pewne, że są one tylko owocem ludzkiej refleksji.

Na stronach tej książki nie zamierzam udowadniać tego, czego nie można udowodnić, to znaczy, że Jezus jest Bogiem, który stał się człowiekiem. Natomiast będę się starał dać rodzicom, „uczonym ignorantom”, narzędzie, które ułatwi im wyjaśnianie swoim dzieciom dwóch spraw.

Po pierwsze: chrześcijaństwo wcale nie jest systemem moralnym czy filozoficznym, lecz historią konkretnych ludzi i rzeczywistych wydarzeń. Naturalnie, mówimy tutaj o historii, którą każdy z nas, jako wolna osoba, może interpretować w sposób odmienny od pozostałych wierzących. W gruncie rzeczy chodzi o prawdziwą historię.

Po drugie: historia ta nie odnosi się tylko do faktów i osób należących już do przeszłości; dotyczy naszego życia i każdego naszego dnia. Mam nadzieję, że przynajmniej niektóre strony tej książki pomogą naszym dzieciom zrozumieć, że Ewangelia jest jedynym prawdziwym „podręcznikiem wskazówek do użytku człowieka”, jedynym kluczem, z pomocą którego możemy otworzyć wszystkie drzwi.

Na pytania sformułowane we wszystkich rozdziałach tej książki nie odpowiadam nigdy przy pomocy dogmatycznych argumentów wiary. Chcę przez to powiedzieć, że nie odpowiadam nigdy na powyższe pytania mówiąc, że ta czy inna rzecz jest prawdziwa, dlatego że jest zapisana w Ewangelii lub dlatego, że tak mówi Kościół. Przeciwnie, staram się zawsze wyjaśnić, „dlaczego” to, co zostało zapisane w Ewangelii i to, co mówi Kościół jest godne wiary. Usiłuję zawsze opierać się na informacjach pewnych, na udokumentowanych faktach historycznych i stosować metodę rozumową.

Starałem się również posługiwać jasnym językiem, który, ufam, jest zrozumiały dla wszystkich. Mam nadzieję, że udało mi się zrealizować wszystkie moje zamierzenia. O jednej rzeczy mogę wszystkich zapewnić, mianowicie, że nigdy nie udawałem (byłoby to absurdalne w mówieniu o Jezusie); każde stwierdzenie jest ściśle udokumentowane.

To oczywiste, żeby wierzyć, sam rozum nie wystarczy. Potrzebna jest wiara. Mam nadzieję, że ta książka podsunie rodzicom jakieś nowe rozwiązania czy pomysły i pomoże im w wyjaśnieniu swoim dzieciom, że wiara w tę prawdziwą historię nie jest wcale irracjonalna. Wręcz przeciwnie, jest to najbardziej uzasadniona i rozumna sprawa, jaka może istnieć na świecie.

Starałem się także usystematyzować, przynajmniej w jakimś małym stopniu, podstawowe informacje, być może banalne, ale często zapomniane, które wykazują, że mówimy, jeszcze raz to powtarzam, o prawdziwej historii.

Krótko mówiąc, jako dziennikarz zaangażowany w sprawy wiary, jako ojciec czworga dzieci, świadom także moich ograniczeń, pragnąłem każdemu pomóc w spełnieniu prośby, z jaką zwrócił się do nas św. Piotr, pierwszy papież w historii, w swoim pierwszym liście: i bądźcie zawsze gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od was uzasadnienia tej nadziei, która w was jest (1 P 3, 15).

opr. aw/aw