Posłani, by oznajmiać tajemnice Bożej woli

Czytanie z Księgi Amosa uświadamia nam, że o powołaniu nie decyduje pochodzenie społeczne, zamożność ani wykształcenie, ale wola Boża. Powołanie daje Bóg.

Powołanie jest uzdolnieniem człowieka przez Boga do spełnienia jakiejś szczególnej misji w społeczności ludzkiej. Nie ma większej tragedii dla człowieka, jak zawinione zejście z tej drogi wytyczonej nam przez Opatrzność. Nie mniejszą tragedią są trudności, które jawią się na tej drodze i uniemożliwiają realizację obranego celu życia. Tak było z Ludwikiem Beethovenem (1770—1827). Od 1792 roku przebywa w Wiedniu, gdzie tworzy swoje genialne dzieła muzyczne. Zaczyna się czuć w swoim żywiole. Muzyka staje się jego powołaniem i pasją życia. I oto w roku 1798 traci częściowo słuch, a z czasem całkowicie. Czuje się jak ptak z podciętymi skrzydłami. Mimo to tworzy nadal, ale można sobie wyobrazić, jaka to była twórczość bolesna. W swoim testamencie wyznaje:

„O wy, ludzie, którzy mnie widzicie nienawistnego, upartego mizantropa, jakże krzywdzicie mnie, nie znacie tajemnej przyczyny tego, co wam się takim wydaje — serce moje i umysł od dzieciństwa usposobione były ku słodkim uczuciom życzliwości, spełnianiu własnych wielkich czynów — ale zważcie, że od sześciu lat owładnął mną stan nieuleczalny, pogarszany przez nierozumnych lekarzy — z roku na rok oszukiwany w nadziejach polepszenia, zmuszony wreszcie do świadomości trwałego nieszczęścia — zrodzony z ognistym żywym temperamentem, sam wrażliwy na rozrywki towarzyskie, musiałem wcześnie odosobnić się, samotnie spędzać życie, a choć niekiedy chciałem wynieść się ponad to wszystko, o jakże twardo spychało mnie z powrotem smutne doświadczenie mego złego słuchu, a jednak jeszcze nie potrafiłem powiedzieć ludziom: głośniej mówcie, krzyczcie, bo jestem głuchy... Zmysł, który u mnie winien być w doskonalszym stopniu niż u innych ludzi, zmysł, który ongi posiadałem w najwyższej doskonałości, jaką ma i miało z pewnością niewielu w moim fachu. — Jak banita żyć muszę. — Co za upokorzenie, kiedy ktoś stał przy mnie i z oddali fletnię słyszał, a ja nic nie słyszałem, albo ktoś słyszał śpiew pastuszka, a ja nic nie słyszałem; wydarzenia takie pchały mnie na krawędź rozpaczy, już, już, miałem życie zakończyć sam...”

Witold Hulewicz, Przybłęda Boży, Kraków 1959, s. 73—74.

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa,
On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym
na wyżynach niebieskich — w Chrystusie.
W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata,
abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem.
Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa,
według postanowienia swej woli,
ku chwale majestatu swej łaski,
którą obdarzył nas w Umiłowanym.
W Nim mamy odkupienie przez Jego krew —
odpuszczenie występków,
według bogactwa Jego łaski.
Szczodrze ją na nas wylał
w postaci wszelkiej mądrości i zrozumienia,
przez to, że nam oznajmił tajemnicę swej woli
według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął
dla dokonania pełni czasów,
aby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie jako Głowie:
to, co w niebiosach, i to, co na ziemi.
W Nim dostąpiliśmy udziału my również,
z góry przeznaczeni zamiarem Tego,
który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli,
po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu —
my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie.
W Nim także i wy usłyszawszy słowo prawdy,
Dobrą Nowinę waszego zbawienia,
w Nim również uwierzyliście i zostaliście naznaczeni pieczęcią Ducha Świętego,
	który był obiecany.
On jest zadatkiem naszego dziedzictwa w oczekiwaniu na odkupienie,
	które nas uczyni własnością [Boga], ku chwale Jego majestatu.

Św. Paweł w Liście do Efezjan pisze, że Bóg w Chrystusie „wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem”. To jest nasze najważniejsze powołanie i zadanie życiowe: być świętymi. I dlatego też czcimy świętych jako tych, którym udało się osiągnąć to najważniejsze zadanie życiowe.

Kościół, ceniąc wszystko to, co czyni człowieka wielkim w porządku doczesnym, przypomina jednak, że prawdziwa wielkość polega na świętości. Kiedy umarł św. Stanisław Kostka (15 sierpnia 1568 roku w Rzymie), wówczas tłumy Rzymian zaczęły się gromadzić u jego zwłok. Obserwując wyrazy czci składanej młodemu Polakowi, hiszpański jezuita, Franciszek Tolet, powiedział:

„Dziwna to rzecz! Umiera młody Polak i cały świat zbiega się do jego ciała. Każdy chce go oglądać, każdy pragnie ucałować jego nogi. Przebóg! Umrzemy może w wieku bardzo sędziwym, a będąż się do nas ludzie zbiegali?” — W tych słowach uczony jezuita przypomina, że prawdziwa wielkość nie polega na długim życiu i doczesnych zasługach, ale na świętości.

Chrystus Pan, wysyłając swych uczniów na działalność apostolską, przypomniał im warunki skutecznego ewangelizowania. „Przykazał im, żeby nic ze sobą nie brali na drogę prócz laski...”

Wskazanie to postanowił w pełni zastosować Karol de Foucauld (1858—1916). Jako konwertyta i następnie trapista, w roku 1901 przyjmuje święcenia kapłańskie w Jerozolimie i udaje się do Maroka, do miejscowości Beni-Abbes, by tam żyjąc wśród ludzi ubogich i nie znających Chrystusa, zdobywać nowych wyznawców dla Ewangelii. Przemyśliwując nad metodami pracy, postanowił sobie:

„Moje apostolstwo musi być apostolstwem dobroci. Trzeba, żeby patrząc na mnie, mówiono: Ponieważ ten człowiek jest taki dobry, jego religia musi być dobra. A jeżeli mnie zapytają, dlaczego jestem łagodny i dobry, muszę powiedzieć: Dlatego że jestem sługą dużo lepszego ode mnie. Gdybyście wiedzieli, jak dobry jest mój Pan i Mistrz, Jezus! Chciałbym być na tyle dobry, żeby mówiono: Jeżeli taki jest sługa, jakiż musi być Pan! Kapłan jest monstrancją, jego rolą jest pokazywać Jezusa: musi sam zniknąć i ukazać Jezusa. Starać się pozostawić dobre wspomnienie w duszy każdego z tych, którzy do mnie przychodzą. Stać się wszystkim dla wszystkich. Śmiać się z tymi, którzy się śmieją, płakać z tymi, którzy płaczą, aby wszystkich przyprowadzić do Jezusa”.

Cytat za: J. F. Six, Karol de Foucauld, Paryż 1973, s. 92.