Zakony w Polsce: barnabici

W 1530 r. w Mediolanie przy kościele p.w. św. Augustyna, potem przy kościele p.w. św. Barnaby — skąd wzięta się popularna nazwa „barnabici" — św. Antoni Maria Zaccarra (1502-1539), Jakub Morigia (1497-1546) i Bartłomiej Ferrari (1499-1544) zawiązali wspólnotę zakonną, która miała pracować nad odnową obyczajów społeczeństwa lombardzkiego. Zatwierdził ją w 1533 r. papież Klemens VII (1523-1534). W Polsce osiedlili się w 1989 r. w Warszawie.

Barnabici oddają się działalności kaznodziejskiej i rekolekcyjnej, szerzą kult Chrystusa Ukrzyżowanego — w duchu swego patrona św. Pawła — oraz Najśw. Sakramentu, propagują czterdziestogodzinne nabożeństwa, pracują nad moralnym odrodzeniem społeczeństwa i naprawą obyczajów. Podstawą działalności i wszelkich prac duszpasterskich jest życie pokutne i modlitewne każdego z zakonników. Z czasem poszerzyli swój zakonny charyzmat o prowadzenie oratoriów dla młodzieży i szkół katolickich, akcję wydawniczą i charytatywną, działalność misyjną poza granicami Włoch. Barnabici noszą czarne habity przepasane skórzanym pasem.

W 1995 r. Zakon liczył 410 członków w 74 domach zakonnych. W Polsce w 1996 r. w warszawskim domu pracowało 4 kapłanów, 5 kleryków, 2 braci zakonnych oraz jeden nowicjusz. Dom generalny Zgromadzenia znajduje się w Rzymie.

opr. mg/mg