Śp. Kard. Franz König

13 marca 2004 zmarł kard. Franz König, emerytowany arcybiskup Wiednia i były przewodniczący Sekretariatu ds. Niewierzących.

Urodził się 3 sierpnia 1905 r. w Rabenstein w diecezji Sankt Pölten. Jego rodzice byli rolnikami. Jako alumn niższego seminarium diecezjalnego uczył się w liceum klasycznym prowadzonym przez benedyktynów z opactwa w Melku. Filozofię i teologię studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, a języki i religie starożytnego Iranu na Papieskim Instytucie Biblijnym w Rzymie. W 1930 r. uzyskał doktorat z teologii i filozofii religii. 29 października 1933 r. przyjął w Rzymie święcenia kapłańskie. Dwa lata później wrócił do ojczyzny i pracował duszpastersko w różnych parafiach swej diecezji. W latach 1936-1937 studiował nauki społeczne na Uniwersytecie w Lille we Francji. Od 1938 r. był wikariuszem w parafii katedralnej w Sankt Pölten. Jednocześnie kontynuował studia na Uniwersytecie Wiedeńskim w zakresie prawa wschodniego. W 1946 r. uzyskał tam tytuł privatdozenta, a po dwóch latach został profesorem na Wydziale Teologii uniwersytetu w Salzburgu, gdzie zajmował się historią porównawczą religii. 3 lipca 1952 r. Pius XII mianował go biskupem pomocniczym z prawem sukcesji diecezji Sankt Pölten (tyt. Liviade). Sakrę biskupią otrzymał 31 sierpnia tego samego roku. 10 maja 1956 r. został mianowany arcybiskupem Wiednia oraz ordynariuszem dla wiernych obrządku bizantyjskiego mieszkających w Austrii. 15 grudnia 1958 r. Jan XXIII wyniósł go do godności kardynalskiej, a 21 lutego 1959 r. mianował go także biskupem polowym w Austrii. Posługę tę pełnił do 8 maja 1969 r.

Jako arcybiskup Wiednia utrzymywał bliskie kontakty z pasterzami Kościołów katolickich i prawosławnych w krajach komunistycznych. W 1964 r. założył Fundację Pro Oriente, której celem było rozwijanie relacji między Kościołem katolickim a Kościołami prawosławnymi i przedchalcedońskimi. Bardzo aktywnie włączył się prace Soboru Watykańskiego II. Był członkiem Głównej Komisji Przygotowawczej, a następnie Komisji Teologicznej. Wywarł znaczący wpływ na soborowe nauczanie o ekumenizmie oraz wniósł szczególny wkład w przygotowanie Deklaracji o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich Nostra aetate. W 1965 r. Paweł VI mianował go przewodniczącym nowo utworzonego Sekretariatu ds. Niewierzących. W 1980 r., w wieku 75 lat, złożył rezygnację z przewodzenia watykańskiej dykasterii, a w 1985 r. Jan Paweł II przyjął jego rezygnację z kierowania archidiecezją wiedeńską oraz z funkcji ordynariusza wiernych obrządku bizantyjskiego mieszkających w Austrii.

W telegramie kondolencyjnym przesłanym do kard. Christopha Schönborna OP Jan Paweł II napisał:

«Z głębokim smutkiem przyjąłem wiadomość o śmierci Najprzewielebniejszego Księdza Kardynała Franza Königa, czcigodnego poprzednika Księdza Kardynała na Stolicy Arcybiskupiej w Wiedniu w latach 1956-1985. Wierny swojemu biskupiemu zawołaniu Veritatem facientes in caritate (Czyniący prawdę w miłości), przez swą wieloletnią posługę wywarł znaczny wpływ na działalność i życie Kościoła w Austrii. Jego świadectwo Chrystusowego przesłania i oddanie sprawie pokoju i pojednania promieniowało daleko poza granice jego ojczyzny. Ze szczególną troską organizował pomoc dla wierzących we wschodniej Europie w niechlubnym okresie politycznego podziału kontynentu. Na uznanie zasługuje jego wkład w rozwijanie relacji z Kościołami tradycji wschodniej.

Łącząc się z Archidiecezją Wiedeńską, która modli się i wspomina zmarłego Arcypasterza, polecam go dobroci Pana życia i śmierci. Niech Wszechmogący Bóg da mu wieczny pokój i wieniec chwały, którym obdarza swoje wierne sługi. Wszystkim, których pogrążyło w smutku odejście Zmarłego i którzy się modlą o jego wieczne zbawienie za wstawiennictwem błogosławionej Dziewicy Maryi, Matki Kościoła, udzielam Apostolskiego Błogosławieństwa jako zadatek Bożej pociechy».

opr. mg/mg