Oda VII Do Najświętszej Panny

O! której tron jest wysoki
Przy bóstwa samego tronie:
Jakże mój pokłon głęboki
Grąży się w przepaść i tonie!
Zaliż Cię chwalić potrafim
Wygnańcy dalecy nieba?
Wielbią Cię Cherub, Serafin,
A nie uwielbią jak trzeba.
Jakąż ozdobę dać możem
Na świetność Twojego czoła;
Której sam księżyc podnożem,
A gwiazdy świecą dokoła!
Cóż przed Twym kadzić obrazem,
Lub drogie wieszać tablice:
Gdy serca zimnym są głazem,
I grzeszne wznosim prawice?
Jeślić sama czystość miła,
Wdzięczniejszy wianek być może,
Co go Ci Dafne uwiła;
Oto najbielsze w nim róże.
Sama ich równa białości,
Stara się, by jej nie zmazać;
By przed wzorem niewinności
Swoją niewinność okazać.
Niewiele myśli, lecz szczerze,
Gdy to, co czuje, wylewa,
Przeważą dwa jego pacierze
Wszystko, co Tobie świat śpiewa. - 

Franciszek D. Kniaźnin